Het kan je ineens gebeuren: je denkt dat je alles goed voor elkaar hebt, en op een kwaad moment wordt je rust verstoord, door een externe impuls waarop je geen enkele invloed lijkt te hebben.
Misschien wordt er vlak voor je huis ineens een rotonde gebouwd, een klus waarvoor maandenlang vanaf ’s morgens vroeg zware vrachtwagens af en aan rijden.
Misschien gaat het plots slecht met je bedrijf, en word je verzocht je heil elders te zoeken.
Misschien word je eensklaps afgesloten van je internetverbinding, elektra of andere belangrijke voorzieningen.
Misschien wordt je geliefde ziek en wil je een groot deel van je tijd te besteden aan verzorging en ondersteuning.
Of is je partner plotseling mateloos geboeid door een ander, en verliest hij of zij alle belangstelling voor iedere vorm van gezamenlijkheid.
Allemaal heel verschillende situaties, die met elkaar overeen hebben dat ze je als een bliksemschicht kunnen raken, en het karakter hebben van ‘waarom overkomt dit mij ?' En vooral: hoe ga ik ermee om ?
Hieronder volgt een aantal tips.
Tip #1 - Blijf ZEN, ofwel tel tot 10 of 100000
OK, er is zich een ramp aan het voltrekken, of dat is al gebeurd. Maar jij bent er nog om daarover na te denken en actie te nemen. Je natuurlijke reactie – afgekeken van onze verre voorouders die zich vermaakten met de jacht op beren en mammoets – is er één van ‘fight-flight’, vecht-vlucht. Miljoenen jaren later kunnen we – meestal – ook heel even rust nemen.
Weet je dat van de keepers die een penalty proberen te houden een veel groter percentage daarin slaagt als ze een fractie van een seconde na het schot in het midden blijven staan, dan als ze meteen kiezen voor de rechter- of de linkerhoek.
Rustig ademhalen werkt. Sta even stil bij de situatie en vraag je af :
Tip #2 - Stel dat deze situatie een geschenk uit de hemel is, wat maakt hem dan zo speciaal ?
Ik beweer niet dat je in iedere bouwvakker die je ’s morgens uit je bed trilt en bonkt een directe aardse afgezant van god, of welke hogere macht dan ook moet zien. Maar onderzoek welke goede kanten deze nieuwe situatie heeft.
- Was toch al van plan vroeger op te staan, en kwam dat er maar niet van ?
- Of is dit het teken voor verhuizing ?
- Bood je baan je toch al niet meer het perspectief dat je zocht ?
- Heb je tijd voor dingen die je onder normale omstandigheden niet doet ?
- Ga je tijd en aandacht geven aan dingen en mensen die er echt toe doen ?
- Is dit wellicht een goed moment om onderwerpen die je bezighouden uit te spreken ?
Op stel jezelf deze vraag :
Tip #3 - Stel, de ‘Law of Attraction’ werkt, en je hebt deze situatie aangetrokken, hoe heb je dat dan gedaan ?
De Law of Attraction zegt dat je die dingen in je leven aantrekt waar je het meeste aan denkt.
Wat je er ook van deze Law of Attraction vindt, sta even stil bij de mogelijkheid, bedenk wat je gedaan zou kunnen hebben om deze situatie aan te trekken en formuleer je gedachten dan positief, om in het vervolg – als een magneet – positieve krachten aan te trekken.
Let vooral op je precieze formuleringen en vermijd ieder negatief woord. ‘Ik wil niet ziek worden’, versus ‘Ik ben stralend gezond’. ‘Ik wil geen schulden hebben’, versus ‘Ik heb voldoende geld om me alles te kunnen veroorloven wat ik wel, en in zekere overvloed te leven’. Concentreer je steeds op de tweede, positieve formulering.
Tip #4 - Welke creatieve oplossingen vind je voor het probleem ?
Een creatieve oplossing is vaak niet die oplossing die een kapitaal kost, alles ondersteboven haalt, of waarvan het effect pas over een heel lange tijd zichtbaar is. Een creatieve oplossing is de oplossing die met de minste middelen, binnen de kortste periode het meest optimale effect heeft.
Zie je zelf geen uitweg, vraag je dan af :
- Hoe pakken anderen het probleem met succes aan ?
- Wat kun ik leren van mijn eigen goede oplossingen uit het verleden ?
- Of van goede oplossingen, die ik op andere gebieden had ?
Tip #5 - Flexibiliteit is het toverwoord
‘Requested variety’ is een term waarmee aangeduid wordt dat een levend wezen zoveel antennes in de buitenwereld moet hebben als er verschillende relevante signalen zijn. Het wezen dat de signalen het best opvangt en er een correct antwoord op heeft (flexibiliteit) is het wezen met de grootste kansen op overleving.
Tip #6 - Soms moet je je – hoe onrechtvaardig ook - neerleggen bij onrechtvaardigheid
In je leven kom je onrechtvaardige situaties tegen. Heb je alles geprobeerd, helpen je creatieve oplossingen niet, noch vechten, noch vluchten, dan rest je niet veel anders dan je neer te leggen. Even pas op plaats te maken. Je te troosten met de gedachte dat jij de situatie doorzien hebt, weet hoe het wel moet, maar dat dit een slag was die je niet kon winnen. Ook dat is een kunst. Onthoud : in een oorlog worden vele slagen verloren; winnaar is degene die uiteindelijk de laatste slag wint. En dit is zeker nog lang niet je laatste slag !
maandag 16 maart 2009
Het zout der aarde
Er was eens een koning, die had drie dochters. Zoals dat gaat wanneer mensen het lot een beetje willen tarten, vroeg hij hen op een – kwade - dag, terwijl de zon heerlijk scheen en ze met zijn vieren in de tuin van het paleis aan het picknicken waren, hem te vertellen hoeveel ze van hem hielden.
't Blijft een delicate vraag, natuurlijk. De koning had het kunnen weten, want op het moment dat hij de vraag stelde betrok de lucht en ontrokken wolken de zon aan het gezicht. Maar de vraag was gesteld en schreeuwde om een antwoord.
De oudste dochter antwoordde dan ook snel:
- 'Pappa, ik houd zoveel van je als van alle diamanten op de hele aarde.’
Dat vervulde het hart van de koning met blijdschap en hij wendde zich tot zijn tweede dochter.
- 'Pappa, mijn liefde voor jou is meer waard dan al het goud op de hele wereld.'
De koning liet deze woorden gretig op zich inwerken en ze klonken hem als muziek in de oren.
Vol verwachting keek hij zijn jongste dochter aan, de mooiste, de knapste, de slimste. Als de andere dochters al zulke fraaie beelden konden schetsen, dan zouden er nu zeker parels van haar lippen rollen.
De jongste dochter keek haar vader aan, met een blik waarin alle liefde van de wereld samengesmolten was, en zei toen:
- 'Pappa, ik houd meer van jou dan van het zout van de aarde.'
Als door een bij gestoken, keek de koning haar aan.
- Maakte ze een grapje ?
Nee, ze was doodserieus.
- Vergiste ze zich niet ?
Nee, ze vergiste zich niet.
- Had hij het goed verstaan ?
Ja, hij had het helemaal goed verstaan.
De koning barstte in woede uit. Hoe kon ze haar liefde voor hem nu vergelijken met zoiets nederigs, kleins, onooglijks, als zout ?
Wat als een vrolijke picknick begonnen was, was onmiddellijk voorbij. Hij gaf zijn wachters opdracht zijn jongste dochter, die immers niet van hem hield, ver weg te voeren, het donkere bos in, achter de verste heuvels van het koninkrijk. En aldus geschiedde.
Zeven jaren gingen voorbij. Zeven jaren waarin de prinses haar ogen leeghuilde van verdriet, iedere dag opnieuw.
In die zeven jaar veranderde het koninkrijk van een welvarend land, in een land waarin er van alles tekort was. Zo ook aan zout. De mensen aten hun voedsel met lange tanden. Alles was even smakeloos, flauw, zonder enige pit of voldoening. De mensen waren niet alleen arm, maar hadden ook nog eens al het plezier in hun voedsel en daarmee in hun leven verloren.
Zoals koningen dat doen, loofde ook deze koning een beloning uit voor degene die het land zou kunnen verlossen van deze ramp. Al zijn goud, en al zijn diamanten bood hij aan aan de held die zout zou vinden.
Ridders, vogelvrijen, vrije jongens, soldaten, iedereen trok erop uit. Tevergeefs. Tot de dag dat één van de gelukszoekers zag hoe in een dicht bos, aan een vergeten rand van het koninkrijk, waar maar zelden iemand kwam, een schone jonkvrouw zich bij volle maan baadde in een meer en na haar bad aan de rand haar gouden haren kamde.
En wonder boven wonder, dit meer was van zout. Ontstaan uit - je raadt het al - de tranen die de prinses in de zeven jaren eenzaamheid en verlangen gestort had.
De ridder verenigde de verloren dochter met haar vader, de koning. De koning was in de zeven lange jaren tot het inzicht gekomen dat op het oog kleine, onooglijke dingen de schat van de wereld in zich kunnen dragen.
Ongetwijfeld trouwden de ridder en de prinses, en leefden ze nog lang en gelukkig.
Eén simpele vraag voor deze week :
'Welke schat draag je met mee, zonder dat je doorhebt dat het een echte schat is, een schat die je vooruit helpt, op het moment dat je de waarde ervan begrijpt en inziet ?’
Veel succes !
't Blijft een delicate vraag, natuurlijk. De koning had het kunnen weten, want op het moment dat hij de vraag stelde betrok de lucht en ontrokken wolken de zon aan het gezicht. Maar de vraag was gesteld en schreeuwde om een antwoord.
De oudste dochter antwoordde dan ook snel:
- 'Pappa, ik houd zoveel van je als van alle diamanten op de hele aarde.’
Dat vervulde het hart van de koning met blijdschap en hij wendde zich tot zijn tweede dochter.
- 'Pappa, mijn liefde voor jou is meer waard dan al het goud op de hele wereld.'
De koning liet deze woorden gretig op zich inwerken en ze klonken hem als muziek in de oren.
Vol verwachting keek hij zijn jongste dochter aan, de mooiste, de knapste, de slimste. Als de andere dochters al zulke fraaie beelden konden schetsen, dan zouden er nu zeker parels van haar lippen rollen.
De jongste dochter keek haar vader aan, met een blik waarin alle liefde van de wereld samengesmolten was, en zei toen:
- 'Pappa, ik houd meer van jou dan van het zout van de aarde.'
Als door een bij gestoken, keek de koning haar aan.
- Maakte ze een grapje ?
Nee, ze was doodserieus.
- Vergiste ze zich niet ?
Nee, ze vergiste zich niet.
- Had hij het goed verstaan ?
Ja, hij had het helemaal goed verstaan.
De koning barstte in woede uit. Hoe kon ze haar liefde voor hem nu vergelijken met zoiets nederigs, kleins, onooglijks, als zout ?
Wat als een vrolijke picknick begonnen was, was onmiddellijk voorbij. Hij gaf zijn wachters opdracht zijn jongste dochter, die immers niet van hem hield, ver weg te voeren, het donkere bos in, achter de verste heuvels van het koninkrijk. En aldus geschiedde.
Zeven jaren gingen voorbij. Zeven jaren waarin de prinses haar ogen leeghuilde van verdriet, iedere dag opnieuw.
In die zeven jaar veranderde het koninkrijk van een welvarend land, in een land waarin er van alles tekort was. Zo ook aan zout. De mensen aten hun voedsel met lange tanden. Alles was even smakeloos, flauw, zonder enige pit of voldoening. De mensen waren niet alleen arm, maar hadden ook nog eens al het plezier in hun voedsel en daarmee in hun leven verloren.
Zoals koningen dat doen, loofde ook deze koning een beloning uit voor degene die het land zou kunnen verlossen van deze ramp. Al zijn goud, en al zijn diamanten bood hij aan aan de held die zout zou vinden.
Ridders, vogelvrijen, vrije jongens, soldaten, iedereen trok erop uit. Tevergeefs. Tot de dag dat één van de gelukszoekers zag hoe in een dicht bos, aan een vergeten rand van het koninkrijk, waar maar zelden iemand kwam, een schone jonkvrouw zich bij volle maan baadde in een meer en na haar bad aan de rand haar gouden haren kamde.
En wonder boven wonder, dit meer was van zout. Ontstaan uit - je raadt het al - de tranen die de prinses in de zeven jaren eenzaamheid en verlangen gestort had.
De ridder verenigde de verloren dochter met haar vader, de koning. De koning was in de zeven lange jaren tot het inzicht gekomen dat op het oog kleine, onooglijke dingen de schat van de wereld in zich kunnen dragen.
Ongetwijfeld trouwden de ridder en de prinses, en leefden ze nog lang en gelukkig.
Eén simpele vraag voor deze week :
'Welke schat draag je met mee, zonder dat je doorhebt dat het een echte schat is, een schat die je vooruit helpt, op het moment dat je de waarde ervan begrijpt en inziet ?’
Veel succes !
Abonneren op:
Posts (Atom)
